Modyfikacje polegające na zmianie ilości dopełniacza

Według metody opisanej przez Nelsona i Diesendrucka dopełniacz stanowi 10% objętości składników odczynu Nelsona. Zgodne wyniki badań przedstawionych w poprzedniej części niniejszego rozdziału wykazały, że ta ilość dopełniacza nie zapewnia optymalnej czułości odczynu. Nielsen używał początkowo 20% dopełniacza, a w przypadkach dających wyniki wątpliwe zwiększał ilość dopełniacza do 40%. Obecnie w Centralnym Ośrodku Serologicznym SOZ wykonuje się wyłącznie odczyn Nelsona z użyciem 40% dopełniacza. W 1959 r. spośród 50 pracowni nelsonowskich współpracujących z Centralną Pracownią Serologiczną SOZ, które podały dokładnie skład probówki doświadczalnej, 8 używało 40% dopełniacza, taka sama ilość pracowni — 30% dopełniacza, 13 pracowni — 27,5%, a tylko 5 pracowni zachowało skład probówki doświadczalnej według metodyki Nelsona i Diesendrucka. Jedna pracownia używała dopełniacza w objętości 50% (Ehrmann). Ze sprawozdania Centralnego Ośrodka Serologicznego SOZ za rok 1964 i z nowszego piśmiennictwa wynika, że obecnie znaczna większość pracowni stosuje dopełniacz w ilości odpowiadającej 40% objętości wszystkich składników odczynu.