Odczyn wiązania dopełniacza z białkowym antygenem krętków hodowlanych

Dążąc do zmniejszenia nieswoistych wyników odczynu wiązania dopełniacza z antygenem uzyskiwanym z krętków hodowlanych D’Alessamdro i Dardanoni wyodrębnili antygen białkowy krętków hodowlanych. Metoda wyodrębnienia antygenu białkowego, opisana dokładnie przez D’Alessandro i Dardanoniego, polega na kriolizie zawiesiny krętków reiterowskich, a następnie na działaniu na nią siarczanu amonu. Antygen ten produkowany jest obecnie...

Read More

Odczyn wiązania dopełniacza z zawiesiną krętków hodowlanych

W 1929 r. Gaehtgens opisał odczyn wiązania dopełniacza z zawiesiną krętków szczepu Reitera. Odczyn ten, nazwany Pal lida Reaktion, stosowany był w okresie międzywojennym przede wszystkim w Niemczech. Jego czułość i swoistość, zgodnie z wynikami ok. 40 prac przeprowadzonych w tym okresie, przewyższała wartość diagnostyczną odczynów z antygenami lipidowymi. Całość ówczesnych badań nad Pallida Reaktion została w 1937 r. opracowana...

Read More

Odczyn hemaglutynacji krętków

Odczyn ten został opracowany w ostatnich kilkunastu miesiącach przez Rathlev. Metoda ta jest jeszcze w okresie wstępnych badań i została, jak dotąd, skontrolowana na stosunkowo szczupłym materiale, bo obejmującym zaledwie 300 surowic. Odczyn ten polega na działaniu na 2,5% zawiesinę krwinek baranich antygenem uzyskanym z rozbitych ultradźwiękami krętków patogennych szczepu Nicholsa. Pod wpływem działania surowicy kiłowej na...

Read More

Odczyn aglutynacji krętków

Badania nad zastosowaniem odczynu aglutynacji w diagnostyce kiły były podejmowane już w pierwszych latach po wykryciu krętka bladego. Dawniejsze badania, w których posługiwano się zarówno patogennymi, jak i hodowlanymi krętkami, nie doprowadziły do opracowania żadnej metody nadającej się do zastosowania w praktyce diagnostycznej. Prace te zostały omówione w monografiach Chesneya, Ehrmann oraz Owczynnikowa. Spośród opisanych we...

Read More

Odczyn bakteriolizy krętków in vivo

Odczyn ten polega na zastosowaniu zjawiska Pfeiffera w diagnostyce kiły. Tani i wsp. stwierdzili, że gdy zawiesinę żywych, patogennych krętków bladych wraz z surowicą kiłowa wprowadzi się do jamy otrzewnej świnki morskiej, krętki te ulegają początkowo unieruchomieniu, a następnie znikają całkowicie z jamy otrzewnej wskutek bakteriolizy. Spostrzeżenia Taniego skłoniły Vaismana i Hamelin do opracowania metody diagnostycznej polegającej...

Read More