Odczyny skórne z antygenami krętkowymi

Próby opracowania odczynów skórnych, wykazujących zmienioną odczynowość chorych ma kiłę w stosunku do krętka bladego, zostały podjęte po raz pierwszy przez Neissera. Zarówno w badaniach Neissera, jak i badaniach dawniejszych autorów posługiwano się początkowo antygenami uzyskiwanymi z wyciągów zmienionych pod wpływem procesu kiłowego narządów. Antygeny te obok znacznej ilości krętków zawierały również zanieczyszczenia tkankowe. Obok wyników dodatnich, stwierdzanych u chorych na kiłę późną, stwierdzano często nieswoiście dodatnie odczyny skórne u osób wolnych od kiły. Noguchizastosował w odczynach skórnych antygeny uzyskiwane z krętków hodowlanych. Nie wpłynęło to jednak w sposób istotny na swoistość wyników. W 1927 r. Brandt i Muller zastosowali w odczynach skórnych, zwanych odczynami luetynowymi, antygeny uzyskiwane z kiłowo zmienionych jąder króliczych. Antygeny te, znane pod nazwą Luotestu, Luetyny, Luognostu, były produkowane przez firmy farmaceutyczne i rozprowadzane drogą handlową. Zarówno odczyny skórne z wyciągami kiłowo zmienianych narządów, jak i z antygenami uzyskiwanymi z krętków hodowlanych wykazywały alergiczne przestrojenie tkanek u chorych na kiłę późną. Ze względu na częstość wyników nieswoistych, a także niedostateczną czułość, odczyny luetynowe nie miały, poza znaczeniem teoretycznym, większej wartości diagnostycznej. Dawniejsze badania nad odczynami luetynowymi zostały obszernie przedstawione w monografiach Plannera i Ehrman. W ostatnich kilkunastu latach podjęto badania nad odczynami skórnymi przy użyciu współczesnej techniki doświadczalnej, udoskonalonej w związku z coraz częstszym stosowaniem odczynów krętkowych w serologii kiły. Dostarczyły one wielu interesujących spostrzeżeń, ale nie doprowadziły do szerszego zastosowania odczynów skórnych w diagnostyce. Marshak i Rothman, posługując się starannie oczyszczonym antygenem tkankowym, zabitym 1% roztworem formaliny, stwierdzali ujemne wyniki prób skórnych u osób wolnych od kiły oraz chorych na wczesne postacie tej choroby. U większości chorych na kiłę późną i kiłę wrodzoną autorzy stwierdzili wybitnie dodatnie odczyny skórne. Badania Marshaka i Rothmana potwierdzone zostały wynikami badań Csonki. Autor ten, posługując się antygenem krętkowym stosowanym w odczynie aglutynacji przez Hardy i Neli, zbadał 51 chorych na kiłę i 13 osób zdrowych. U osób wolnych od kiły stwierdzono ujemne wyniki odczynów skórnych. Dodatnie odczyny skórne stwierdził autor u znacznej większości chorych na kiłę późną, zarówno bezobjawową, jak i objawową. Badania nad odczynami skórnymi i ich znaczeniem teoretycznym oraz wartością diagnostyczną były przedmiotem badań autorów francuskich, a szczególnie Chaxpy’ego i wsp.oraz Tramiera i wsp., a także innych badaczy. Wszyscy ci autorzy zgodnie podkreślają, że skórne odczyny krętkowe nie mają większego znaczenia diagnostycznego we wczesnych postaciach kiły, natomiast stanowią one, obok odczynów serologicznych, dodatkową wskazówkę rozpoznawczą. Charpy i jego szkołauważają, że odczyny skórne są wyrazem przestrojenia alergicznego tkanek typu alergii późnej Zdaniem autorów francuskich hiperergiczne przestrojenie tkanek związane jest z długotrwałą obecnością krętków w ustroju zakażonym i jest wyrazem istniejącego lub przebytego zapalnego procesu swoistego. Ranąue i wsp., a także Thivolet i Simeray wykazali, że odczyny skórne z antygenami krętkowymi mogą utrzymywać się dłużej, niż klasyczne odczyny kiłowe i odczyn Nelsona. Zdaniem Ranąue i wsp. czułość ich odpowiada z reguły w kile późnej czułości odczynu immunofluorescencji. W 1965 r. Randazzo i wsp. opracowali nowy sposób przygotowania względnie czystej zawiesiny antygenowej krętków bladych zabitych penicyliną. Zaproponowali oni wykonanie odczynu skórnego polegającego na miejscowej reakcji barwnej pomiędzy wstrzykniętymi śródskórnie krętkami a błękitem Evamsa podanym dożylnie. Przeprowadzone tą metodą badania Niccolettiego i wsp., Cocuzza i wsp., Cottiniego i wsp.zdają się wskazywać na wybitną czułość tej metody. Z badań Cocuzza i Randazza wynika, że odczyny te dają wyniki dodatnie również we wczesnych postaciach kiły. Wśród 36 przypadków kiły pierwszorzędowej autorzy stwierdzili dodatni wynik u 33 chorych. Również dodatni wynik odczynu skórnego stwierdzono we wszystkich 10 przypadkach kiły drugorzędowej. Cocuzzo i Randazzo uważają, że odczyny skórne z użyciem błękitu Evansa są wyrazem alergii wczesnej, podczas gdy pozostałe odczyny skórne są wyrazem alergii typu późnego. Współczesne badania nad odczynami luetynowymi zostały monograficznie omówione w pracy Ehrman, Turnera i Hollandera, a ich znaczenie diagnostyczne w kile późnej zostało krytycznie ocenione przez Wolframa, a w kile wrodzonej — przez Gumpesbergera.