Okres inkubacji

Badania nad kinetyką odczynu Nelsona wykazały, że przebiega on bardzo powoli w porównaniu z innymi odczynami serologicznymi. Nelson i Mayer stwierdzili, że zjawisko unieruchomienia krętków występuje po 4—6-godz. oddziaływaniu między krętkiem a immobilizynami. Już we wcześniejszych badaniach Zinsser stwierdził, że patogenne krętki nie są zdolne bezpośrednio po wyodrębnieniu do udziału w odczynach serologicznych. Hardy i Neli stan „immunologicznej areaktywności” świeżo wyodrębnionych krętków uważali, zgodnie z koncepcją Turnera, za argument przemawiający za istnieniem hipotetycznej nieantygenowej osłonki otaczającej krętki patogenne. D’Alessandro, wykazali, że zjawisko unieruchamiania krętków szczepu Reitera pod wpływem homologicznych przeciwciał występuje znacznie szybciej, aniżeli immobilizacja krętków patogennych w odczynie Nelsona. Autorzy ci uważają, że krętki hodowlane są pozbawione nieantygenowej warstwy chroniącej je przed działaniem przeciwciał. Argumenty przemawiające za istnieniem nieantygenowej osłonki otaczającej patogenne krętki zostały omówione obszerniej w rozdziale pt. Biomoiiologia kiętka bladego. Okres potrzebny dla udostępnienia receptorów antygenowych krętka poprzedzający unieruchomienie ich przez immobilizyny został przez Seldena nazwany „fazą przygotowawczą”, a przez Dagueta i Mayera — „okresem wstępnego uczulenia”. Nelson i Diesendruck, a także Metzger, Hardy i Neli — wykazali, że dla udostępnienia receptorów antygenów krętka w okresie fazy przygotowawczej nie jest konieczna obecność surowicy zawierającej przeciwciała. Nielsen stwierdził, że obecność dopełniacza już w pierwszej fazie odczynu przyspiesza przebieg zjawiska unieruchamiania krętków, co byłoby zgodne ze spostrzeżeniami Metzgera, wskazującymi na obecność w dopełniaczu enzymów rozkładających warstwę nieantygenową krętka. Długość fazy przygotowawczej i optymalny okres wstępnego uczulenia był przedmiotem obszernych badań Nelsona i Diesendrucka, a także licznych innych autorów (Selden; Barron; Metzger; Portella). Nelson i Diesendruck wykazali, że przy nawet bardzo wysokiej zawartości immobilizyn w surowicy i dużej aktywności dopełniacza zjawisko unieruchomienia krętków nie rozpoczyna się wcześniej niż po upływie 2—4 godz., a częściej dopiero po upływie 4—6 godz. Podobne są spostrzeżenia Metzgera. Nelson i Diesendruck stwierdzili, że jeżeli krętki poddać działaniu przeciwciał bez udziału dopełniacza przez okres kilkunastu godzin, wówczas po jego dodaniu swoiste unieruchomienie krętków następuje w ciągu kilku godzin, a szybkość i intensywność zjawiska jest wprost proporcjonalna do ilości przeciwciał zawartych w badanej surowicy i do aktywności dopełniacza. Nelson i Diesendruck, kierując się wynikami wspomnianych badań, oceną przeżywalności krętków w probówkach kontrolnych, a także względem na organizację pracy laboratoryjnej, ustalili okres inkubacji odczynu w zalecanej przez nich technice diagnostycznej na 16—19 godz. Dalsze badania nad kinetyką odczynu Nelsona, w szczególności badania Delacretaza, Rosenau i Kenta, Portelli, wykazały, że zjawisko swoistego unieruchomienia krętków osiąga punkt końcowy, a miano odczynu wartości szczytowe dopiero po upływie 40—42 godz.