Samoistna negatywizacja odczynów kiłowych

W zależności od czynności procesu kiłowego przeciwciała wykrywane w surowicy chorych na kiłę późną mogą utrzymywać się lub wykazywać skłonność do częściowego lub całkowitego ustępowania. Zjawisko samoistnej negatywizacji klasycznych odczynów kiłowych stwierdzano już w pierwszych latach po wprowadzeniu odczynów serologicznych do diagnostyki kiły. Zostało ono w sposób dowodny opracowane statystycznie po raz pierwszy w klasycznych badaniach Bruusgaarda. Autor ten ocenił przebieg kiły u 473 chorych, u których w latach 1890—1910 ustalono rozpoznanie kiły w Klinice Cezara Boecka w Oslo. Chorzy ci, zgodnie z koncepcją Boecka, nie byli leczeni. W materiale Brusgaarda stwierdzono negatywizację odczynów klasycznych i nieobecność jakichkolwiek objawów klinicznych u 27,9% badanych. Spostrzeżenia zarówno dawniejszego piśmiennictwa, jak i współczesnych syfilidologów dowodziły jednak, że negatywizacja odczynów klasycznych może być przejściowa i nie zawsze jest dowodem wygaśnięcia zakażenia kratkowego, a w szczególności nie wyklucza rozwoju procesu swoistego w ośrodkowym układzie nerwowym. Po wprowadzeniu odczynu Nelsona do diagnostyki kiły początkowo panował powszechnie w piśmiennictwie pogląd, że wysokie miano immobilizyn utrzymuje się trwale w surowicy chorych na kiłę — z wyjątkiem przypadków leczonych intensywnie we wczesnym okresie zakażenia.