Borrelia relringens

Badania Fribourg-Blanca i Niela, Manikowskiej-Lesińskiej i wsp. oraz Kiraly’ego i wsp. dowodzą jednak, że w wyjątkowo rzadkich przypadkach dodatni wynik FTA-ABS może występować w surowicach osób, które najprawdopodobniej nie przeszły zakażenia kiłą. Meyer i Hunter stwierdzały w badaniach doświadczalnych dość znaczne różnice immunologiczne pomiędzy poszczególnymi szczepami krętków hodowlanych i saprofitycznych. Kiraly zauważył szczególnie duże różnice między strukturą antygenową krętków szczepu Reitera i Borrelia relringens. Kiraly wykazał, że niekiedy nie udaje się za pomocą ultrasonatu krętków szczepu Reitera wyabsorbować wszystkich przeciwciał skierowanych przeciwko krętkom saprofitycznym, a zwłaszcza przeciw Borrelia relringens, co może być przyczyną nieswoiście dodatniego wyniku FTA-ABS. Autor ten proponuje używanie do absorpcji w odczynie FTA-ABS zarówno krętków szczepu Reitera, jak i Borrelia relringens. Całość badań nad swoistością odczynu immunofluorescencji dowodzi, że odczyn ten wykonywany według techniki oryginalnej (FTA), przy posługiwaniu się rozcieńczeniem surowicy badanej w stosunku 1/200 (FTA 200) lub 1/100, odznacza się swoistością przewyższającą swoistość klasycznych odczynów kiłowych. Odczyn FTA wykrywając przeciwciała skierowane przeciwko saprofitycznym krętkom bladym daje jednak w istotnym odsetku przypadków nieswoiście dodatnie wyniki. Częstość wyników nieswoiście dodatnich FTA oceniana jest przez Fribourg-Blanca i Niela na 0,5—2,0% — w zależności od doboru materiału. Absorpcyjna modyfikacja odczynu immunofluorescencji (FTA-ABS) niemal dorównuje w praktyce swoistości odczynu Nelsona. Wskutek różnic immunologicznych między poszczególnymi szczepami krętków hodowlanych i saprofitycznych swoistość FTA-ABS nie jest bezwzględna. Metoda ta dzięki swojej wybitnej czułości i dobrej powtarzalności jest mimo to coraz szerzej Stosowana, obok odczynu Nelsona, jako wiarygodne kryterium weryfikacji serologicznego rozpoznania kiły.