Istota przeciwciał wykrywanych w odczynie Nelsona

Odrębność immobilizyn od przeciwciał wassermannowskich została wykazana licznymi badaniami doświadczalnymi, serologicznymi i spostrzeżeniami klinicznymi. Levaditi, Vaisman i Hamelin oddzielili za pomocą ultrawirówki immobilizyny od przeciwciał wassermannowskich. Odrębność immobilizyn od przeciwciał wassermannowskich została wykazana również licznymi doświadczeniami absorpcyjnymi. Spostrzeżenia kliniczne i doświadczalne wykazały również odmienne zachowanie się przeciwciał wassermannowskich i immobilizyn w przebiegu kiły doświadczalnej i naturalnego zakażenia u człowieka. Nelson, Kogoj, Hoffmann, Gastinel, Berlinghoff — wykazali w sposób niewątpliwy, że immobilizyny występują u zakażonych doświadczalnie królików później, niż przeciwciała wassermannowskie, osiągają wolniej szczytową wysokość miana, które utrzymuje się znacznie dłużej, niż miano przeciwciał wassermannowskich. Gastinel wykazał również wyraźne różnice między immobilizynami a przeciwciałami wassermannowskimi w doświadczalnej kile myszy, a Lesiński — w przebiegu kiły świnki morskiej. Wykazano również, że immobilizyny są różne od przeciwciał wykrywanych w odczynie wiązania dopełniacza z antygenem uzyskiwanym z krętków hodowlanych. Z badań D’Alessandro, Zaffiro i Dardanoniego wynika, że przeciwciała unieruchamiające nie są skierowane przeciw grupowemu antygenowi białklowetmu, Wspólnemu dla krętków patogennjych i saprofitycznych. Istnienie tego antygenu i jego swoistość grupowa została stwierdzona przez D’Alessandro i Dardanoniego, a potwierdzona badaniami De Bruijna, który wykazał, że antygen białkowy identyczny, lub też przynajmniej bardzo zbliżony cechami immunologicznymi, występuje w krętkach szczepu Treponema reitei, T. zuelzeiae i T. pallidum. Antygen białkowy krętka bladego oraz problem przeciwciał skierowanych przeciw temu antygenowi był przedmiotem licznych badań, przedstawionych w rozdziale o odczynie immunofluorescencji oraz w rozdziale o innych odczynach krętkowych. Znaczenie antygenów białkowych krętka bladego w zjawiskach odpornościowych zostało omówione w rozdziałach o immunologii kiły i biomorfologii krętka bladego. Badania D’Alessandro i Zaffiro wykazały, że surowica odpornościowa skierowana przeciwko krętkom szczepu Reitera unieruchamia w obecności czynnego dopełniacza homologiczny antygen krętkowy. Badania Pillot, Christiansena, De Bruijna oraz D’Alessandro wykazały, że antygeny wielocukrowe krętka bladego i krętków saprofitycznych wykazują, w przeciwieństwie do antygenów białkowych, istotne różnice immunologiczne i odznaczają się prawdopodobnie swoistością gatunkową. Badania D’Alessandro, a także Gastinela, wykazały w szczególności, że krętki patogenne nie ulegają unieruchomieniu pod wpływem surowic odpornościowych, skierowanych nie tylko przeciwko białkowemu antygenowi krętków hodowlanych, ale również przeciwko każdej innej frakcji antygenowej krętka hodowlanego. D’Alessandro wykazał, że ciepłostałe antygeny krętków szczepu Reitera użyte do uodpornienia zwierząt doświadczalnych powodują wystąpienie przeciwciał unieruchamiających krętki szczepu homologicznego in vitro. Autorzy ci wykazali również, że przeciwciała powodujące zjawisko immobilizacji krętków hodowlanych mogą być wyabsorbowane z surowicy odpornościowej frakcją wielocukrową antygenu homologicznego. Badania Mc Leod, Gastinela oraz doświadczenia przeprowadzone w Pracowni Białostockiej przez Jakubowskiego wykazały, że uodpornienie zabitymi krętkami patogennymi powoduje wystąpienie immobilizyn w surowicy zwierząt doświadczalnych. D’Alessandro i Zaffiro wykazali, że immunizacja antygenem uzyskiwanym z krętków szczepu Nicholsa, ogrzewanym do temp. 100°, wywołuje wytwarzanie immobilizyn i że za pomocą tego ciepłostałego antygenu można immobilizyny wyabsorbować z surowic kiłowych. D’Alessandro uważa przytoczone fakty doświadczalne za dowód pośredni, że immobilizyny są wytwarzane głównie lub wyłącznie pod wpływem wielocukrowej frakcji patogennych krętków bladych. Przedstawione badania zdają się więc dowodzić, że immobilizyny są wyrazem odpowiedzi immunologicznej na działanie antygenów wielocukriowych krętków patogennych. Pogląd ten nie jest jednak jeszcze dostatecznie udowodniony, a wyniki niektórych doświadczeń przemawiają przeciw tej koncepcji. D’Alessandro i Del Carpiostwierdzili, że antygeny lipopolisacharydowe krętków hodowlanych dają niekiedy słabe oddziaływanie z surowicami kiłowymi. Zdaniem Christiansena wyniki D’Alessandro i Del Carpio spowodowane były obecnością zanieczyszczeń białkowych w wyodrębnionym przez tych autorów antygenie. Podobnym argumentem jest doświadczenie Ehrmann, która absorbując antygenem kardiolipinowym surowice kiłowe, uzyskała nieznaczne obniżenie miana immobilizyn. Całość przedstawionych w tym rozdziale badań doświadczalnych dowodzi, że immobilizyny są całkowicie odrębne od przeciwciał wassermannowskich, a także przeciwciał skierowanych przeciw białkowemu antygenowi grupowemu, wspólnemu dla krętków saprofitycznych i patogennych. Problem odrębności immobilizyn i przeciwciał wykrywanych w odczynie immunofluorescencji i innych odczynach krętkowych zostanie przedstawiony w rozdziałach poświęconych omówieniu tych odczynów.