Odczyn wiązania dopełniacza z zawiesiną krętków hodowlanych

W 1929 r. Gaehtgens opisał odczyn wiązania dopełniacza z zawiesiną krętków szczepu Reitera. Odczyn ten, nazwany Pal lida Reaktion, stosowany był w okresie międzywojennym przede wszystkim w Niemczech. Jego czułość i swoistość, zgodnie z wynikami ok. 40 prac przeprowadzonych w tym okresie, przewyższała wartość diagnostyczną odczynów z antygenami lipidowymi. Całość ówczesnych badań nad Pallida Reaktion została w 1937 r. opracowana monograficznie przez Gaehtgansa. Późniejsze badania Eagle i Hogana, a następnie wielokrotnie już wspominane w innych rozdziałach tego podręcznika badania autorów włoskich, nad strukturą antygenową krętka bladego wykazały, że oddziaływanie pomiędzy krętkami szczepu Reitera a surowicą kiłową polega na powinowactwie immunologicznym między antygenem białkowym krętka bladego i krętków hodowlanych. Wprowadzenie odczynu Nelsona zwiększyło zainteresowanie również dla odczynu Pallida i jego modyfikacji. W 1953 r. Fiihner i Gaehtgens Opracowali unowocześnioną metodykę odczynu wiązania dopełniacza z antygenem uzyskiwanym z krętków szczepu Reitera. Modyfikacja ta polega na poddawaniu zawiesiny krętków szczepu Reitera działaniu ultradźwięków. W podobny sposób produkowane są antygeny rozprowadzane drogą handlową przez laboratoria farmaceutyczne w Niemczech i niektórych krajach Europy Zachodniej. Jak wykazały badania Fromma, uzyskany przez Gaehtgensa i Fuhnera antygen zawiera 60—75% białka i 14—16% lipidów. We współczesnej serologii odczyn wiązania dopełniacza z antygenem- uzyskanym z krętków hodowlanych wykonywany jest najczęściej według zmodyfikowanej techniki Kolmera. Ocena powtarzalności, swoistości i czułości RCFT była przedmiotem licznych badań wykonanych w ostatnich latach. Badania te, między innymi badania Gasfinela i wsp., Vaismana i Hamelin, wykazały, że ujemną cechą odczynu jest stosunkowo znaczne działanie antykomplementarne antygenu krętkowego. Gastinel i wsp. zwracają uwagę na konieczność ostrożnej interpretacji wyników odczynu podkreślając: „La manipulation de l’antigene Reitei est delicate”. Czułość i swoistość Odczynu RCFT została przez licznych autorów oceniona drogą porównania jego wyników z wynikami odczynu Nelsona i klasycznych odczynów kiłowych. Spośród badań poświęconych wartości diagnostycznej odczynu wiązania dopełniacza z zawiesiną krętków szczepu Reitera należy wymienić w szczególności prace Gastinela i wsp., Vaismana i Hamelin, Wilkinsona, Hoffmanna i Lesińskiego, Rugę i wsp., Hardy i wsp. , Durela, Fromma, Fiihnera, Sohier i wsp.. Wspomniane badania zgodnie wykazały, że RCFT odznacza się większą czułością i swoistością, aniżeli klasyczne odczyny kiłowe. Hamelin i Vaisman stwierdzali w tej samej grupie badanych 2,7% wyników nieswoiście dodatnich w odczynie wiązania dopełniacza z krętkami Reitera, a 6,65% w odczynach klasycznych. Badania Pracowni Białostockiej, wykonane przez Hoffmanna i Lesińskiego na materiale 1552 surowic, wykazały, że czułość odczynu wiązania dopełniacza z antygenem Pallida przewyższa znacznie czułość odczynów klasycznych. Podobne są wyniki badań Wilkinsona oraz Rugego i wsp., Gaehtgensa i Fiihnera. Badania Hoffmanna, Lesińskiego i Krach dowodzą, że ze względu na dość istotny odsetek biologicznie mylnych wyników odczyn wiązania dopełniacza z antygenem Pallida nie moje zastąpić odczynu Nelsona teko metoda Badania Becka, Kolmera, Kasta i Lyncha oraz nowsze prace Fromma wykazały, że przyczyną nieswoistych wyników są głównie przeciwciała skierowane przeciwfrakcji lipidowej krętków hodowlanych, wykrawane w niewielkiej ilości obok przeciwciał skierowanych przeciw grupowemu antygenowi białkowemu krętków.