Odczyny kardiolipinowe

Odczyny kardiolipinowe pozwalają, więc na serologiczne rozpoznanie kiły zwykle w 2 lub 3 tyg. po wystąpieniu zmiany pierwotnej. Ze względu na współistnienie objawów klinicznych praktycznie nie istnieje w diagnostyce kiły pierwszego okresu niebezpieczeństwo błędu rozpoznawczego spowodowanego wynikami biologicznie mylnymi. Weryfikacja wyników odczynów klasycznych za pomocą odczynu Nelsona jest więc całkowicie zbędna. Wartość odczynu Nelsona w diagnostyce kiły pierwszego okresu jest ograniczona, gdyż miano immobilizyn, jak to wykazały badania doświadczalne Nelsona, Gastinela i wsp. oraz Hoffmanna, narasta znacznie wolniej, niż miano przeciwciał wassermannowskich. Wyniki licznych prac poświęconych zachowaniu się odczynu Nelsona w kile wczesnej wykazują znaczne różnice w zależności od doboru materiału. Odczyn Nelsona występuje zwykle w kilka lub kilkanaście dni po wystąpieniu odczynów klasycznych, a niekiedy dopiero na początku drugiego okresu kiły. W materiale Nielsena i Reyn dodatni wynik odczynu~Nelsona stwierdzano u ok. 60% chorych badanych w pierwszym okresie kiły. W zestawieniu Zellmanna odsetek dodatnich wyników odczynu Nelsona wynosił 55,7%, a odsetek wyników wątpliwych 9,2%. W Pracowni Białostockiej dodatni odczyn Nelsona stwierdza się u 46—47% chorych na kiłę pierwszego okresu. Znaczną część tych przypadków stanowią chorzy badani w pierwszych tygodniach po wystąpieniu zmiany pierwotnej.