Odczyn bakteriolizy krętków in vivo

Odczyn ten polega na zastosowaniu zjawiska Pfeiffera w diagnostyce kiły. Tani i wsp. stwierdzili, że gdy zawiesinę żywych, patogennych krętków bladych wraz z surowicą kiłowa wprowadzi się do jamy otrzewnej świnki morskiej, krętki te ulegają początkowo unieruchomieniu, a następnie znikają całkowicie z jamy otrzewnej wskutek bakteriolizy. Spostrzeżenia Taniego skłoniły Vaismana i Hamelin do opracowania metody diagnostycznej polegającej na wprowadzeniu do jamy otrzewnej świnki morskiej zawiesiny zabitych krętków bladych wraz z badaną surowicą. Autorzy ci stwierdzili, że jeżeli surowica^zawiera przeciwciała przeciwkrętkowe, po 4 godz. stwierdza się w płynie pobranym z jamy otrzewnej znacznie mniejszą ilość krętków, a po 7 godz. znikają one całkowicie. Obszerne badania Kitnara i wsp. nie doprowadziły do ustalenia charakteru wykrywanych przeciwciał i mechanizmu opisanego odczynu. Praktyczne znaczenie odczynu znikania krętków in vivo było również przedmiotem badań Pracowni Białostockiej. Badania te wykazały złą powtarzalność tej metody. Szybkość znikania krętków z jamy otrzewnej świnki morskiej, zgodnie z tymi doświadczeniami, zależna jest nie tylko od ilości przeciwciał w surowicy badanej i od sposobu przygotowania antygenu, ale również od indywidualnych cech świnki morskiej użytej do doświadczenia.