Inne odczyny z antygenami krętkowymi

Opisanie przez Nelsona i Mayera odczynu unieruchamiania krętków w 1949 r. dało początek nowemu kierunkowi w serologii kiły. Cechą charakterystyczną tego kierunku jest dążność do opracowania metod, w których przeciwciała surowicy kiłowej są wykrywane za pomocą antygenów uzyskiwanych z krętków patogennych lub hodowlanych. Dążenie do opracowania nowych odczynów krętkowych podyktowane jest zarówno względami teoretycznymi, jak i potrzebą zastąpienia bardzo pracochłonnego odczynu Nelsona innymi metodami, wymagającymi mniejszego nakładu pracy i kosztów. Większość dotychczas opisanych odczynów krętkowych nie została wprowadzona w szerszym zakresie do diagnostyki kiły. Odczyny te n!ie tylko nie mogą zastąpić odczynu Nelsona, ale mają również ograniczone znaczenie — jako dodatkowe kryterium oceny przebiegu kiły i wyników jej leczenia. Obok odczynu Nelsona i odczynu immunofluorescencji pewną rolę w diagnostyce kiły odgrywają również odczyny wiązania dopełniacza z antygenami krętkowymi. Ze względu na charakter i ograniczone ramy niniejszego podręcznika odczyny krętkowe zostaną przedstawione w tym rozdziale jedynie W sposób zwięzły. Podane zostaną natomiast dane dotyczące piśmiennictwa omawiającego bardziej szczegółowo metodykę i podstawy teoretyczne odczynów krętkowych.