Istota przeciwciał wykrywanych w odczynie TPIA

Istota przeciwciał wykrywanych w odczynie TPIA nie została wyjaśniona. Nelson oraz Daguet wykazali na podstawie doświadczeń absorpcyjnych, że przeciwciała te różnią się od przeciwciał wassermanmowskich. Znaczna zgodność wyników odczynu Nelsona i odczynu immumologicznego przylegania krętków przemawia za identycznością tych przeciwciał z immobilizynami. Badania przeprowadzone przez Hoffmanna i Lesińskiego na modelu kiły doświadczalnej wykazały, że miano odczynu Nelsona i TPIA narasta równolegle. Przeciwciała wykrywane w TPIA zachowują się w przebiegu kiły króliczej odmiennie, niż przeciwciała wassermamnowskie, których miano narasta szybciej i wykazuje wcześniej skłonność do negatywizacji. Lamanna i Hollainder zauważyli jednak, że uczulone przeciwciałami krętki mają zdolność przylegania nie tylko do krwinek czerwonych, ale także do innych elementów komórkowych oraz bakterii, i uważają, że odczyn ten stanowi odmianę znanego już od 50 lat zjawiska Rieckenberga. Zasadniczą wada odczynu jest jego bardzo zła powtarzalność. Zdaniem Millera i wsp. czułość i powtarzalność odczynu zależna jest przede wszystkim od jakości, czasu i sposobu przechowywania antygenu. W doświadczeniach Kliniki Białostockiej stwierdzono, że różnice powtarzalności związane są w znacznej mierze z niedostatecznie precyzyjną i bardzo subiektywną metodą odczytywania wyników TPIA. Ze względu na te wady większość pracowni zrezygnowała ze stosowania TPIA w praktyce diagnostycznej.