Modyfikacja Kiraly'ego

Modyfikacja Kiraly’ego, polegająca na dodaniu 100 gamma trypsyny na ml pożywki, powoduje według oceny tego autora również kilkakrotny wzrost miana ilościowego odczynu i ułatwia rozstrzygnięcie rozpoznawcze u chorych podejrzanych o kiłę, u których stwierdza się jedynie śladowe ilości immobilizyn. Przydatność diagnostyczna modyfikacji odczynu Nelsona polegających na dodaniu lizozymu była przedmiotem kilku kolejnych prac, wykonanych w Pracowni Białostockiej.Wynika,że w 35% surowic pochodzących od osób podejrzanych o kiłę, u których odczyn Nelsona był ujemny lub wątpliwy, modyfikacja polegająca na dodaniu lizozymu pozwoliła na uzyskanie wyników jednoznacznie dodatnich. Ujemną cechą tej modyfikacji jest nieco gorsza przeżywalność krętków w probówkach kontrolnych, zwiększająca odsetek surowic toksycznych. Zjawisko to nie polega, naszym zdaniem, na bezpośrednim toksycznym działaniu lizozymu na krętki, lecz na zwiększeniu wrażliwości tych drobnoustrojów na inne czynniki zmniejszające ich przeżywalność. Inny typ modyfikacji zmierzający do zwiększenia czułości odczynu Nelsona został opracowany przez Zająca. Modyfikacja ta polega na zmianie stosunku ilościowego między składnikami odczynu. Probówka doświadczalna zawiera 0,2 antygenu, 0,25 dopełniacza i 0,1 surowicy.Jak wynika z tabeli, u 21,7% osób podejrzanych o kiłę z ujemnym lub wątpliwym wynikiem odczynu Nelsona wykonanego według metody oryginalnej uzyskano przy zastosowaniu opisanej modyfikacji jednoznaczne rozstrzygnięcie diagnostyczne. Podobna metoda opracowana została następnie przez Kiraly’ego i jest stosowana również przez kilka innych pracowni nelsonowskich. Z doświadczenia Pracowni Białostockiej zdaje się jednak wynikać, że modyfikacje o zwiększonej czułości odczynu nie nadają się do codziennej pracy diagnostycznej ze względu na wyższy odsetek wyników toksycznych i zwiększoną możliwość popełnienia błędu technicznego. Modyfikacje te posiadają jednak bardzo cenne znaczenie w rozpoznawaniu przypadków nastręczających szczególne trudności diagnostyczne. Dotyczy to głównie surowic pochodzących od chorych badanych w najwcześniejszym okresie zakażenia lub w okresie samoistnej negatywizacji, a także od osób niedostatecznie leczonych antybiotykami, podawanymi często z przyczyn innych niż zakażenie kiłą.