Modyfikacje sposobu przygotowywania zawiesiny antygenowej

Ze względu na pracochłonność i kosztowność stałego pasażowania szczepu Nicholsa, Anderson i Kent, Henschler-Greifelt, a także Chorpening, zaproponowali przechowywanie kiły zmienionych jąder króliczych w temp. od 55 do 79°. Posługiwanie się zamrożonym antygenem nie znalazło jednak zastosowania w praktyce diagnostycznej ze względu na słabą ruchliwość krętków. Początkowo niektórzy autorzy mieli trudności z uzyskaniem dostatecznej ilości krętków przed okresem uczulenia ich in vivo immobilizynami króliczymi, pojawiającymi się już w kilkanaście dni po zakażeniu, a niekiedy jeszcze wcześniej w tkance królika. W celu zahamowania wytwarzania przeciwciał tkankowych we wczesnym okresie kiłowego zapalenia jąder stosowano naświetlanie promieniami X, proponowane początkowo przez Nelsona, a następnie przez Kiraly’ego, podawanie azotu musztardowego, według metody Seeldena, lub kortyzonu, zgodnie z doświadczeniem Turnera i Hollandera oraz Kiraly’ego. Metody te w miarę upowszechniania się odczynu Nelsona są coraz rzadziej stosowane. Udoskonalenie techniki zakażenia dojądrowego umożliwia obecnie uzyskanie zmian kiłowych zawierających dostateczną ilość krętków jeszcze w okresie przed uczuleniem ich przeciwciałami króliczymi. W celu oddzielenia krętków od płynu tkankowego, który może zawierać pewną ilość immobilizyn króliczych, a zdaniem Portelli, także inne składniki zmieniające czułość odczynu Nelsona, Kiraly zaleca dwukrotne wirowanie zawiesiny antygenowej. Drugie wirowanie wykonuje się za pomocą szybkoobrotowej wirówki. Obecnie metody te stosowane są tylko przez nieliczne pracownie. W ciągu 14-letniej działalności Pracowni Białostockiej, w której odczyn Nelsona wykonuje się codziennie, spostrzegano zaledwie kilka razy zjawisko uczulenia antygenu w stopniu zmieniającym odsetek immobilizacji w odczynie jakościowym lub wpływającym wyraźnie na miano odczynu ilościowego.