Odczyn wiązania dopełniacza z białkowym antygenem krętków hodowlanych

Dążąc do zmniejszenia nieswoistych wyników odczynu wiązania dopełniacza z antygenem uzyskiwanym z krętków hodowlanych D’Alessamdro i Dardanoni wyodrębnili antygen białkowy krętków hodowlanych. Metoda wyodrębnienia antygenu białkowego, opisana dokładnie przez D’Alessandro i Dardanoniego, polega na kriolizie zawiesiny krętków reiterowskich, a następnie na działaniu na nią siarczanu amonu. Antygen ten produkowany jest obecnie przez liczne laboratoria i rozprowadzany drogą handlową. Cannefax wykazał, że antygen opracowany przez D’AIessandro i Dardanoniego wykazuje dość znaczne różnice cech fizykochemicznych i nie zawsze identyczną aktywność serologiczną w zależności od produkowanej serii antygenu. Odczyn wiązania dopełniacza z krętkowym antygenem białkowym wykonywany jest obecnie według zmodyfikowanej techniki Kolmera, i dlatego przez część autorów określany jest nazwą KRP (Kolmer with Reiter Protein Test). Ocena swoistości i czułości odczynu była w ostatnich latach przedmiotem licznych badań. Wyniki tych badań nie są całkowicie zgodne, a poglądy na istotę wykrywanych przeciwciał i wartość diagnostyczną RP|CF uległy ostatnio zmianie. Cannefax i Garson (81 uważają, że odczyn z antygenem białkowym krętków odznacza się większą swoistością i czułością w porównaniu z RCFT. Autorzy ci na podstawie oceny 1380 surowic uważają, że swoistość RPCF jest bardzo duża i że w badaniu surowic „problemowych” odczyn ten osiąga 99% zgodności z wynikami odczynu Nelsona. Zdaniem Cannefaxa i Garsona czułość odczynu RPCF we wczesnych okresach kiły przewyższa czułość odczynu Nelsona, a w późnych nieznacznie mu tylko ustępuje. Podobne są poglądy De Bruijna oraz Bekkera. Pisu i Mastromatteo stwierdzili, że czułość i swoistość odczynu z białkowym antygenem krętków hodowlanych przewyższa zarówno czułość i swoistość odczynów klasycznych, jak i wartość odczynu z zawiesiną krętków szczepu Reitera. Gastinel i wsp. uważają, że RPCF nie dorównuje swoistości odczynu Nelsona, ale przewyższa wartość klasycznych odczynów kiłowych. Badania Lartigau oraz badania Fostera, Nicola i Stone, a także Reima i wsp., zdają się również dowodzić dużej Wartości diagnostycznej RPCF. Ocena przeprowadzona w latach 1956—57 przez Komisję Serologiczną Amerykańskiej Służby Zdrowia „SERA”dowodzi znacznej swoistości i czułości RPCF. Na podstawie tej oceny odczyn wiązania dopełniacza z antygenem (bułkowym krętków hodowlanych został wprowadzony do użytku diagnostycznego przez znaczną część pracowni amerykańskich jako odczyn weryfikacyjny, pozwalający w części przypadków na zrezygnowanie z wykonywania odczynu Nelsona. W ostatnich latach badania Browna, Price i Simpsona, którzy obserwowali przez kilkadziesiąt lat nie leczonych chorych (tzw. doświadczenie Macon County), dowiodły, że czułość odczynu wiązania dopełniacza z antygenem białkowym krętków hodowlanych jest wyraźnie niższa od czułości odczynu Nelsona i tylko nieznacznie przewyższa czułości odczynów klasycznych w późnych okresach kiły nie leczonej. Nicolas stwierdził ostatnio, że w kile leczonej czułość RPCF odpowiada raczej wynikom odczynów klasycznych, aniżeli odczynu Nelsona. Zdaniem Kiraly’ego odczyn z antygenem białkowym krętków hodowlanych ustępuje wartością diagnostyczną nie tylko odczynowi Nelsona, ale i odczynowi immunofluorescencji. Badania nad odczynem FTA-ABS, przedstawione w rozdziale o odczynie immunofluorescencji, wykazały, że wykrywane w odczynie RPCF przeciwciała skierowane przeciw frakcji białkowej krętków hodowlanych produkowane są również pod wpływem antygenowego działania krętków saprofitycznych. Badania te zmniejszyły znacznie zaufanie do diagnostycznej wartości odczynu RPCF. Fakt, że antygen białkowy uzyskiwany z krętków szczepu Reitera używany jest w odczynie FTA-ABS w celu absorpcji przeciwciał nieswoistych dla krętków patogennych, skłonił znaczną część syfilidologów do zrezygnowania z odczynu RPCF jako metody weryfikacji serologicznego rozpoznania kiły.