Metodyka odczynu Nelsona

Wstępne badania, które doprowadziły do odkrycia zjawiska swoistego unieruchamiania krętków, miały na celu ustalenie warunków przeżywalności hodowlanych i patogennych krętków bladych w zależności od różnych czynników chemicznych i fizycznych. Eagle i Steinman wykazali, że beztlenowe podłoże tioglikolanowe Brewera nadaje się do hodowli krętków szczepu Reitera. Nelson i Steinman stwierdzili, że podłoże to, po przeprowadzeniu pewnych modyfikacji, może służyć również do przedłużenia żywotności patogennych krętków bladych in vitro. Podłoże Nelsona i Steinmana, zmodyfikowane przez Nelsona i Mayera, umożliwiło opracowanie odczynu unieruchamiania krętków. Oryginalne podłoże Nelsona i Mayera uległo w pierwszych miesiącach po jego opisaniu istotnym zmianom, zarówno pod wpływem badań Nelsona i jego współpracowników, jak i innych badaczy. W następnych latach każda niemal pracownia nelsonowska wniosła pewne modyfikacje i adaptacje do metodyki odczynu Nelsona. Niektóre z nich wpłynęły w sposób istotny na udoskonalenie techniki odczynu. Spowodowały one jednak znaczne różnice czułości odczynu wykonywanego przez poszczególne pracownie. Opierając się na badaniach Nelsona i Diesendrucka, Nielsen opracował modyfikację metodyki odczynu Nelsona, stosowaną w Centralnym Ośrodku Serologicznym SOZ w Kopenhadze, używaną obecnie przez znaczną część pracowni nelsonowskich, a wśród nich również przez Pracownię Białostocką. Sposób wykonywania odczynu Nelsona przedstawiony zostanie głównie na podstawie doświadczenia Pracowni Białostockiej, opisanego przez Lesińskiego, Hoffmanna oraz Zająca.