Medotyka odczynu immunofluorescencji

Opis metodyki OIFK podany zostanie na podstawie doświadczenia własnego Pracowni Białostockiej, która odczyn ten wykonuje od 8 lat. Sposób wykonywania odczynu w Pracowni Białostockiej różni się niektórymi szczegółami technicznymi od metodyki Deacona, a także od techniki FTA zmodyfikowanej przez Fribourg-Blanca i Niela. W niniejszym rozdziale omówione będą również te doniesienia piśmiennictwa, które mają istotne znaczenie dla dalszego rozwoju metodyki odczynu immunofluorescencji. Liczne modyfikacje techniki OIFK, mające mniejsze znaczenie teoretyczne i praktyczne, zostały bardziej szczegółowo omówione w monografii Gregorczyka. Antygen. W odczynie immunofluorescencji używa się antygenu krętkowego uzyskiwanego z wczesnych zmian, rozwijających się u królików zakażonych dojądrowo szczepem Nicholsa w sposób podobny do stosowanego w odczynie Nelsona. Zawiesinę krętków w fizjologicznym roztworze soli poddaje się wirowaniu przez okres kilku minut z szybkością 2000 r/min. w celu oddzielenia resztek tkankowych. Płyn znad osadu powinien zawierać ok. 2 X 108 krętków w 1 ml. Uzyskaną w ten sposób zawiesinę antygenową po dodaniu mertiolatu w stosunku 1 : 10 000 można przechowywać w lodówce przez okres kilku miesięcy. Uzyskanie antygenów zawierających dostateczną ilość krętków i dokładnie oczyszczonych od resztek tkanki króliczej wymaga dużej staranności i doświadczenia oraz stanowi jeden z zasadniczych warunków czułości i powtarzalności odczynu. Zdaniem niektórych autorów można posługiwać się również antygenem liofilizowanym. Dotychczasowe doświadczenia Pracowni Białostockiej, podobnie jak badania Fribourg-Blanca oraz Fegelera, dowodzą jednak, że antygen liofilizowany odznacza się mniejszą czułością i daje mniej kontrastowy obraz w mikroskopie. Przed wprowadzeniem nowej serii antygenu do użytku należy przeprowadzić kontrolę jego czułości, porównując miano znanej surowicy dodatniej w odczynie wykonanym przy użyciu antygenu wzorcowego i świeżo przygotowanego.