Zasada odczynu immunofluorescencji

W 1942 r. Coons opracował metodę immunofluorescencji, polegającą na znakowaniu przeciwciał barwnikiem fluoryzującym. Metoda ta znalazła szerokie zastosowanie w medycynie doświadczalnej i diagnostyce. Początkowo Coons posługiwał się immunofluorescencją bezpośrednią, polegającą na znakowaniu przeciwciał swoistych dla homologicznego antygenu. W 1954 r. Weller i Coons opracowali metodę immunofluorescencji pośredniej. Przebiega ona w dwóch fazach. W pierwszej fazie następuje wiązanie antygenu z homologicznym przeciwciałem, a w drugiej — oddziaływanie między związanymi z antygenem globulinami odpornościowymi a znakowaną surowicą antyglobulinową. Metoda immunofluorescencji pośredniej może więc służyć do wykrywania różnych układów antygen — przeciwciało. W 1957 r. Deacon zastosował metodę immunofluorescencji pośredniej w diagnostyce kiły. Opisał on odczyn nazwany Fiuorescent Treponemal Antibody Test (FTA), w polskim piśmiennictwie określony nazwą odczyn immunoiluorescencji krętków. Odczyn ten polega na inkubowaniu badanej surowicy z utrwalonymi na szkiełku podstawowym krętkami patogennymi. Po dodaniu znakowanej surowicy antyglobulinowej występuje w przypadku wyniku dodatniego charakterystyczna fluorescencja krętków.

Author: mariuszlebek.pl