Interpretacja odczynów serologicznych w kile wrodzonej

Zachowanie się przeciwciał skierowanych przeciwko krętkom bladym zależne jest w kile wrodzonej od zjadliwości krętków przeniesionych drogą zakażenia łożyskowego i od zjawisk odpornościowych zachodzących u matki i u dziecka. Problemy diagnostyczne kiły wrodzonej wczesnej i późnej różnią się istotnie i muszą być rozpatrywane odrębnie. W diagnostyce kiły wrodzonej wczesnej istotne znaczenie ma możliwość biernego przeniesienia przeciwciał matki na płód. Spostrzeżenie to, poczynione przez Fildesa w 1915 r., było przez szereg lat przedmiotem sporu naukowego. Część dawniejszych autorów, których badania zostały monograficznie omówione przez Lindmayra, odrzucała możliwość biernego przeniesienia przeciwciał. Zjawisko to zostało jednak wykazane w pracach Boasa i Sodemana, Straszyńskiego, Fabera i Blacka i innych dawniejszych autorów. Zostało ono bezspornie potwierdzone w badaniach pochodzących już z okresu penicylinoterapii kiły przez Moon-Adamsa, Ingrahama i wsp., Senecala i wsp. oraz licznych innych autorów. Biernie przekazane przeciwciała wassermannowskie są rzadziej wykrywane za pomocą odczynów kłaczkujących, niż metodą wiązania dopełniacza. Zjawisko to uważa Wiener 142) za dowód odrębności przeciwciał wykrywanych w odczynach kłaczkujących. Biernie przekazane przeciwciała wassermannowskie mają z reguły niższe miano, niż przeciwciała matki. Senecal i wsp. na podstawie obserwacji 100 przypadków wykazali, że biernie przekazane przeciwciała wassermannowskie w większości przypadków ustępują po upływie 1—2 mieś., a w pozostałych — między 2 a 4 miesiącem życia pozapłodowego. Podobne są spostrzeżenia Goodwina i Modre, Ingrahama i wsp. oraz innych autorów. W objawowej kile wrodzonej wczesnej odczyny klasyczne osiągają z reguły wysokie miano między 12—16 tygodniem życia pozapłodowego. W przypadkach bezobjawowych odczyny klasyczne są również z reguły wybitnie dodatnie. W pierwszych tygodniach życia pozapłodowego wyniki odczynów klasycznych mogą być jednak ujemne, jeżeli zakażenie matki nastąpiło w ostatnim okresie ciąży. Z przytoczonych wyżej powodów wyniki odczynów klasycznych muszą być w pierwszym okresie życia pozapłodowego interpretowane ze znaczną ostrożnością. Jednak w przypadkach objawowych i w przypadkach, w których dane anamnestyczne wskazują na możliwość zakażenia drogą krążenia łożyskowego, nie wymagają one weryfikacji za pomocą odczynu Nelsona.